Za okładki płotem. Rzetelne recenzje od 2011 roku

Lakoniczne opowiadania Rumińskiego leżą gdzieś na przecięciu stylistyki noir, dziedzictwa Hłaski i szorstkiego absurdu wczesnego Tarantino, ale jednocześnie wyziera z nich, spomiędzy wierszy, niemało gorzkiej prawdy o Polsce końca lat 90.

Dzieło duńskiego prozaika teoretycznie nie wykracza poza jakościowe ramy podobnych sag, ale jego szorstki styl i chmurna aura na długo pozostają w pamięci.

Gorzka i brutalna, przy tym miejscami bardzo przejmująca opowieść o ludziach i czasach, wielopłaszczyznowo przemyślana pisarska konstrukcja, której mogą szkodzić powiązania z wielką poprzedniczką.

Mimo swoich wad o statnia powieść mistrza orientalnych przygodowo-historycznych eposów oferuje całkiem sporo - tyle że w tle.