Josif Brodski, "Polonez: wariacja" (fragment)

Rozumiem: można kochać pełniej, mocniej, 

nieskazitelniej. Można. tak jak syn Kybele,
Wtopić się w mrok i pod postacią nocy 

wkraść się w twoje obszary. Można jeszcze wiele:
na przykład twoje rysy z molekuł i drobin
odtwarzać mozolnymi stalówki ruchami. 

Albo, wbijając w lustro wzrok, tłumaczyć sobie, 

że ty - to ja; bo kogóż właściwie kochamy,

jeśli nie siebie? Ale losowi zapiszmy 

punkt: w naszym jutrze - choćby zwlekały zegarki -
już wybuchła ta bomba, która wszystko niszczy,
pozostawiając tylko meble albo garnki. 

Nieważne,  kto tu zbiegiem, kto przed kim ucieka: 

nas ani przestrzeń, ani czas nie swata
i do tego, jakimi będziemy na wieki,
lepiej przywyknąć w dzisiejszym dniu świata. 

(1982, tłum. Stanisław Barańczak)