W zmiennych sceneriach i lokacjach (głównie Nowy Jork i San Francisco, ale tez Neapol i Kenia) Egan próbuje uchwycić ducha zmieniających się czasów, ale w istocie bardziej interesuje ją upływ czasu z perspektywy wewnętrznej: jako dojrzewanie i przemijanie jednostki.
Książka-laureatka Pulitzera z 2011 to literacka hybryda. Składające się na nią 13 opowiadań znakomicie sprawdzałoby się jako autonomiczne teksty, zresztą niektóre z nich były wcześniej drukowane w prasie, m.in. w New Yorkerze. Ale zebrane w jeden tom stanową całość - z założenia fragmentaryczną i niepełną, ale jednak niewątpliwie całość. Jej strukturę pozostaje otwarta, pełna niedopowiedzeń i łatwo można sobie wyobrazić sagę, która wypełnia wszystkie luki. Egan natomiast wybiera z życia swoich bohaterów takie epizody, które w połączeniu z rozbudowaną warstwą refleksyjną pozwalają jej na wyraziste portrety ludzi i czasów. Wychodząc od osoby producenta muzycznego Benniego Salazara (na zakręcie kariery, rozwiedziony, są lata …
Książka-laureatka Pulitzera z 2011 to literacka hybryda. Składające się na nią 13 opowiadań znakomicie sprawdzałoby się jako autonomiczne teksty, zresztą niektóre z nich były wcześniej drukowane w prasie, m.in. w New Yorkerze. Ale zebrane w jeden tom stanową całość - z założenia fragmentaryczną i niepełną, ale jednak niewątpliwie całość. Jej strukturę pozostaje otwarta, pełna niedopowiedzeń i łatwo można sobie wyobrazić sagę, która wypełnia wszystkie luki. Egan natomiast wybiera z życia swoich bohaterów takie epizody, które w połączeniu z rozbudowaną warstwą refleksyjną pozwalają jej na wyraziste portrety ludzi i czasów. Wychodząc od osoby producenta muzycznego Benniego Salazara (na zakręcie kariery, rozwiedziony, są lata …