BERNGT JANGFELDT: W wywiadzie, który zrobiliśmy poprzedniej zimy, powiedziałeś: "w emigracji pociąga mnie to, że człowiek znajduje się w sytuacji pozostawionych po sobie książek", tzn. może być oceniany jedynie wedle tego, co pisze. Teraz, po otrzymaniu nagrody Nobla, zachodzi chyba ryzyko, że możesz przeobrazić się w posąg?
JOSIF BRODSKI: Tego się właśnie obawiam, że nagroda może być "pocałunkiem śmierci". Już w tej chwili przeszkadza mi to niesłychanie. Ostatnie miesiące były piekłem. Sądzę wszakże, iż to nie potrwa długo, wkrótce wszystko pokryje kurz i będę mógł powrócić do swoich normalnych zajęć. To, o czym rzeczywiście marzę w tej chwili - nie mówię tego dla kokieterii - to zacząć znowu wykładać. Niczego więcej nie pragnę, jak tylko tego, żeby mnie zostawiono w spokoju. Uważam, że jest to najwłaściwsze położenie dla poety: być pozostawionym samemu sobie, stać nieco na uboczu. Ja po prostu chcę mieć spokój. I miałem go przez ostatnich piętnaście lat. Teraz sytuacja zdaje się wyglądać groźnie. Świat - hm, świat - próbuje dostać się do mnie. Spróbuję jednakowoż zrobić, co w mojej mocy, żeby tak się nie stało. Nie czuję się natomiast zagrożony jako p i s a r z. Mam zamiar kontynuować utrwalanie swoich idiosynkrazji na papierze. Powiedziałem sobie, że nie będę pracował ostrzej, dlatego, że ostrzej już nie można. Muszę robić to, co jestem w stanie zrobić. Inaczej człowiek stanie się własnością publiczną. A na to mam najmniejszą ochotę.
