Plany były takie, by przeczytać przynajmniej jedną książkę:
- Crummeya (Pobojowisko) - recenzja po Nowym Roku
- Doctorowa (Jezioro Nurów)
- Ellroya (Tajemnice Los Angeles)
- Hena (Królewskie sny)
- Kneale'a (Drobne występki... i Rzymianami bendąc)
- Lemaitre'a (Koronkowa robota)
- Nesbo (Trzeci klucz) - recenzja się pisze
- O'Briana (List kaperski)
- Sosnowskiego (Fafarułej) - tego pisarza nie recenzuję z zasady
- Wrońskiego (Czas Herkulesów)
- nagrodzoną Pulitzerem (Majsterka)
- reportażową (Polska odwraca oczy)
- dziecięcą/młodzieżową (Burzliwe dzieje pirata Rabarbara / Mikołajki x 5 / Opowiadania z Doliny Muminków)
- po angielsku (In A Narrow Grave)
- powtórnie (nie licząc w/w autorów i kategorii) (Zabić drozda) - recenzja się pisze
Zaś według Goodreads mój rok 2017 wyglądał następująco.
Jak co roku, laureatów i wyróżnionych wybieram spośród książek przeczytanych w danym roku, a data wydania nie ma żadnego znaczenia - decyduje wyłącznie czas ukończenia lektury. Z reguły też w konkursie głównym nie uwzględniam lektur powtórnych, natomiast te zasługujące na wspomnienie wymieniam w osobnej grupie.
And the winner is...
Robert McCammon, Chłopięce lata
(Znana też pt. Magiczne lata) Zawdzięczam tę lekturę blogowi Matki Polki Czytającej, choć wielu już o niej pisało. Miało być coś lekkiego na urlop, a trafiłem na fascynującą podróż do krainy dzieciństwa. I to nie tylko do Alabamy lat 60., bo ta opowieść o chłopakach na rowerach porusza tak wiele osobistych strun, że trudno o niej nawet pisać. Arcydzieło kompletne i totalne.
Wyróżnienia
Bob Dylan, Duszny kraj
Monumentalny, pierwszy w Polsce zbiór tekstów zeszłorocznego noblisty w niekiedy śmiałych, ale niebywale dopieszczonych przekładach Filipa Łobodzińskiego. Wspaniała podróż przez kawał kultury Ameryki i wrażliwość bodaj najbardziej wpływowego poety drugiej połowy XX wieku. Kolosalnej pracy tłumacza zawdzięczamy, że teksty Dylana nareszcie znalazły dość się nad Wisłą w zbiorze może nie kompletnym, ale wystarczająco obszernym, by był kopalnią wartą zgłębiania przez długi czas, w dodatku zaopatrzonym w przypisy świadczące o dogłębnej znajomości tematu. Dusznemu krajowi towarzyszył niemal równolegle wydany - i równie udany - dwupłytowy album Niepotrzebna pogodynka, żeby znać kierunek wiatru. Piękna i bardzo potrzebna inicjatywa w imponującym wykonaniu.
Recenzja: Tak sobie krwawię
Justyna Kopińska, Polska odwraca oczy
Książka, która boli, budzi protest i wstrząsa do głębi. Po jej lekturze ma się ochotę spakować i wyjechać do jakiegoś bardziej normalnego kraju. Ale znać ją trzeba, bo teksty Kopińskiej to doskonale napisane, dociekliwe reportaże, o których słusznie było i jest głośno. I powinno być jeszcze bardziej, dla dobra nas wszystkich.
Recenzja: Polska. Tu zaorać
Alistair MacLeod, Utracony dar słonej krwi
Nieżyjący już kanadyjski pisarz to kolejne odkrycie nieocenionego Michała Alenowicza z wydawnictwa Wiatr od Morza. Pozostawił niewielki dorobek - jedną powieść i ledwie 18 opowiadań, z których Utracony dar... zawiera te starsze. To piękna, oszczędna proza poświęcona w całości wyspie Cape Breton, operująca nieco stylistyką ustnej gawędy, ale takiej, w której każde zdanie ma swoje miejsce. Rzadko tak niewiele słów robi tak wielkie wrażenie, jak u MacLeoda właśnie.
Recenzja: Zew Nowej Szkocji
Ważne powtórki
Josif Brodski, Pochwała nudy
Drugi i ostatni zbiór esejów wielkiego Noblisty, wznowiony w 2016 roku, to okazja do spotkania z przenikliwym umysłem i niepowtarzalną osobowością Autora. Te kilkanaście erudycyjnych, ale pozbawionych wszelkiego zadęcia tekstów (często wygłaszanych do różnych audytoriów) pozwala przyjrzeć się i sobie samemu i swoim relacjom z kulturą. Tytułowy esej i Mowa na stadionie powinny być lekturą obowiązkową każdego wchodzącego w dorosłość. Jeśli mielibyście sięgnąć po eseistykę tylko jeden, jedyny raz w życiu - wybierzcie tę książkę.
Józef Hen, Królewskie sny
Książka, której gros uroku to kreacja głównego bohatera. Król Jagiełło, sportretowany tu w swoich ostatnich latach życia, to władca mądry i przebiegły, a przy tym niebywale ciepły. Nie ma co ukrywać - w dialogach czuje się, że były pisane pod Holoubka. Przeurocza powieść historyczna; aż żal, że taka krótka. Chociaż z drugiej strony może to i lepiej, bo opasłych historycznych tomiszczy pisze się dzisiaj na pęczki i w niewielu można znaleźć to co w Królewskich snach - mianowicie od pierwszego do ostatniego zdania jest to powieść z duszą.
recenzja: Król-mędrzec i błazen
Harper Lee, Zabić drozda
Jedna z najważniejszych powieści amerykańskich po prawie 70 latach nadal zachwyca połączeniem dziecięcej niewinności z powagą podnoszonych tematów bez ani jednej fałszywej nuty. Tajemnice świata dorosłych, oswajane w toku wydarzeń, których dramatyzm narasta z biegiem opowieści, jednocześnie budzą dziecko w czytelniku, jak i przekazują podstawowe prawdy w klarowny sposób. A jednak dzięki mistrzowskiemu wyczuciu storytellingu nie ma w tym grama dydaktyzmu. No i Atticus Finch nadal jest najwspanialszym ojcem w literaturze.
Wojciech Tochman, Schodów się nie pali
Tą książkę od innych zbiorów reportaży odróżnia wyjątkowa wrażliwość autora, który nawet kiedy sięga do drażliwych społecznie tematów (sierocińce), przyjmuje perspektywę niebywale intymną. Stąd Schody to przede wszystkim podróż w głąb człowieka. Wyjątkowa. Nierzadko metafizyczna. Chwilami wręcz niesamowita. Trzeba znać.
A odkryłem ją na nowo dzięki upominkowi od nieocenionego Mikołaja Marszyckiego - pozdrawiam!
recenzja: Lista nieobecności
- Zaczął się z przytupem, gdyż dzięki uprzejmości Filipa Łobodzińskiego mogliśmy poznać przemówienie noblowskie Boba Dylana w profesjonalnym przekładzie. Za przychylność wobec mojej dość wariackiej prośby jeszcze raz dziękuję.
- Po dwóch latach kończę cykliczne publikowanie wierszy Josifa Brodskiego. Nie chcę nadwyrężać ustawy o prawie autorskim, a ponadto mam nadzieję, że przynajmniej niektórych z Was zachęciłem do sięgnięcia po zbiory drukowane Jego twórczości. W każdym razie ciąg ładnie rozpina się między 20. rocznicą śmierci a 30. rocznicą Nagrody Nobla dla JB (na tę ostatnią zwróciła mi uwagę Pyza Wędrowniczka, a pierwotnie miał to być cykl jednoroczny). Wszystkie 64 utwory, tworzące w sumie rozmiar klasycznych wierszy wybranych, dostępne są w osobnej stałej zakładce.
(No dobra, kiedy Stanek ZNOWU zacznie gadać o Brazos?)
- No więc nastąpiło spełnienie moich wieloletnich marzeń, czyli reedycja mojej ukochanej powieści w porządnie zrobionej i należycie nagłośnionej wersji. Natomiast poza najśmielsze marzenia wykraczało zaangażowanie niżej podpisanego do współudziału w pracach nad nią. Kiedy już wlałem w tekst posłowia niemal wszystko co wiem o tej książce i jej otoczeniu, udało się jeszcze dołożyć cudny bonus w postaci zestawu fotografii. Przychylności szefa Wydawnictwa Vesper Włodzimierza Wieczorka i otwartości pilotującego edycję Bartosza Zujewskiego (zarazem inicjatora przedsięwzięcia) zawdzięczamy monumentalne i przesycone klimatem wydanie, jakiego ta książka nie miała chyba nigdzie na świecie - a przynajmniej ja o nim nie wiem. Nie da się też nie wspomnieć o wkładzie Juliusza Zujewskiego, autora szalenie nastrojowych projektów graficznych od kapitalnej okładki aż po mapę powieściowych wędrówek (nad którą zresztą nieźle się głowiliśmy, by umieścić niezbędne informacje, ale nie nasadzić spoilerów). Jeszcze rok temu nie uwierzyłbym, gdyby ktoś mi wmawiał, że to tak się potoczy. A nie potoczyłoby się aż tak dobrze, gdyby nie Agnieszka Kolano (uściski!), dzięki której Wydawnictwo nawiązało ze mną współpracę. To ona jest sine qua non mojego udziału i matką chrzestną tej edycji :-)
2018
W przyszłym roku chciałbym przeczytać przynajmniej jedną książkę:
- Conrada
- Crummeya (chronologicznie wypada Dostatek)
- Doctorowa (chronologicznie wypada Wystawa światowa)
- Ellroya (kolejna z cyklu: Biała gorączka)
- Lemaitre'a (kolejna z cyklu: Alex)
- Nesbo (kolejna z cyklu: Pentagram)
- O'Briana (kolejna z cyklu: Salwa honorowa)
- nagrodzoną Pulitzerem (pod ręką mam Amerykańską sielankę od Qbusia i Sprzysiężenie głupców)
- reportażową (Depesze Herra / Seria Amerykańska - przynajmniej cztery kandydatury)
- dziecięcą/młodzieżową (do nadrobienia jest Mark Twain i Zima Muminków)
- po angielsku (czekają eseje Sacawagea's Nickname McMurtry'ego i No Great Mischief Alistaira MacLeoda)
- powtórnie (nie licząc w/w autorów i kategorii) - no, tu jest z czego wybierać...
Pozostając przy tym temacie - w styczniu lub lutym na Youtube pojawi się 4-odcinkowa ekranizacja Brazos z 1989 roku, z napisami w moim opracowaniu (na podstawie, rzecz jasna, tłumaczenia Michała Kłobukowskiego). O publikacji poinformuję na fanpage'u bloga na FB.
I to o blogu chyba tyle... Patrząc szerzej, cieszy zauważalny rozrost książkowej blogosfery o nowych działaczy, piszących na niezłym poziomie, wykraczającym poza przysłowiowe "miodzio recki" (niektórzy wiedzą o co chodzi). Ale i dinozaury trzymają się mocno, choć nie mamy tego impetu co kiedyś :-) Za to młodsi wyskakują z coraz innymi pomysłami blogowymi, sięgają po wartościowe książki i nie zaniedbują przy tym klasyki, co bardzo cieszy.
Najstarszy znany mi bloger skończy w przyszłym roku 75 lat i mam nadzieję, że w tym wieku też jeszcze będzie mi się chciało w to bawić. Póki co przechodzę kryzys totalnego zniechęcenia do bloga, więc kończę zanim zacznę narzekać. W każdym razie na pewno w przyszłym roku mniej się będzie działo niż w obecnym.
Na nowy rok - stosów lektur i weny recenzenckiej wszystkim życzę.
Na nowy rok - stosów lektur i weny recenzenckiej wszystkim życzę.